لغت نامه دهخدا طعنه گر. [ طَ ن َ / ن ِ گ َ ] ( ص مرکب ) که پیشه اش عیبجوئی باشد. صاحب آنندراج این لفظ را بدون بیان معنی آن در فرهنگ خویش با بیت بدر چاچی شاهد استعمال آورده است : صحن تو بادجلوه گر روضه هشت باب راخلق تو باد طعنه گر بوی خوش بهار را.
