دانشنامه اسلامی
هم اکنون به ذکر بعض افاضل این شاگردان می پردازیم، زیرا در آینده اگر حیاتی باشد با اینها نیز سر و کار داریم: سید ابراهیم صاحب ضوابط، شیخ محمد حسین صاحب فصول، ملا اسماعیل یزدی، محمد حسن آل یاسین، ملا آقا دربندی، سعید العلمای مازندرانی، سید محمد شفیع جاپلقی، سید جعفر دارابی، فاضل رشتی، فاضل اردکانی، حجة الاسلام اصفهانی، حجة الاسلام قزوینی، حجة الاسلام گلپایگانی، فرزند کاشف الغطاء، شیخ حسن مجتهد، سید صدر الدین اصفهانی، پدر علامه نوری (شیخ محمد تقی)، شیخ محمد حسن نجفی صاحب جواهر، شیخ العراقین تهرانی، حاج زین العابدین خوانساری، شیخ انصاری و صدها عالم و مجتهد دیگر. اسامی فوق برخی از شاگردان وی هستند که خود به مقام استادی رسیدند و وجود آنها شمع محفل علمای بزرگ قرن چهاردهم گشت.
شریف: احاطه علمی او، فهم و استنباط و حافظه او، سرعت انتقال و درک او و بیان رسای او در بین مراجع کم نظیر بود. سعیی تمام و جدیتی زیاد به امر تدریس داشت. در روز دو نوبت به کرسی تدریس می نشست. ساعتها نوجوانان اهل فضل و ساعتها مجتهدین اهل فن در محضرش بودند و با مغز امثال علامه یزدیها، صاحب ضوابط و جواهر و شیخ انصاریها فقه و اصولی نوین با استفاده از کتاب و سنت، عقل و اجماع علما پی ریزی نمود. وقتی امثال سید ابراهیم (صاحب ضوابط) و دیگران به او پیشنهاد تصنیف نمودند، فرمود: هر چه شماها بنویسید گوئی من نوشته ام و همین گونه هم شد.
شریف در کربلا زاده شد و به کربلا لایق شد و به کربلا سالها به کرسی تدریس نشست و به کنار سید الشهداء نیز به خاک سپرده شد (1245) و انشاءالله فردا سرافرازانه به اتفاق آنها محشور خواهد شد.
[ویکی فقه] شریف العلماء (مقبره). ملامحمد آملی مازندرانی معروف به شریف العلماء، از علمای بزرگ شیعه در قرن سیزدهم هجری است. ایشان از محضر اساتید بزرگی همچون سیدعلی طباطبایی معروف به صاحب ریاض و سیدمحمد مجاهد بهره برده است. از برجسته ترین شاگردان ایشان می توان به شیخ مرتضی انصاری اشاره کرد.شریف العلماء در اواخر قرن دوازده هجری قمری در شهر مقدس کربلا به دنیا آمد و در سال ۱۲۴۶ هجری در همانجا به علت طاعون از دنیا رفت و در منزلش به خاک سپرده شد.مزار ایشان همواره مورد احترام شیعیان بوده است. آیت الله سیدمحسن حکیم بعدها مدرسه علمیه ای در کنار قبر ایشان بنا کرد که به مدرسه شریف العلماء معروف شد.
ملامحمد یا محمدشریف بن ملاحسنعلی آملی مازندرانی، ملقب به «شریف الدین» و مشهور به «شریف العلماء»، از فقها و اصولیان بزرگ قرن سیزدهم هجری و از علمای مقیم کربلا بود. او از شاگردان صاحب ریاض و فرزندش سیدمحمد مجاهد بود و پس از ایشان، خود نیز به تدریس علوم دینی پرداخت؛ به طوری که بسیاری از علما، در حلقه درسش حاضر می شدند.
← شاگردان
در سال ۱۳۸۴ ه. ق، مرحوم آیت الله سیدمحسن حکیم، مدرسه ای دینی کنار قبر وی ساخت که به «مدرسه شریف العلماء» نامیده شد. پس از انتفاضه شعبانیه، رژیم بعثی عراق مدرسه را خراب نمود. اما پس از سقوط این رژیم، آیت الله سیدمحمدسعید حکیم، آن را بازسازی نمود و در تاریخ دهم شوال ۱۴۳۰ ه. ق، افتتاح گردید.
ویکی پدیای عربی، مدخل «مدرسة شریف العلماء.
مقبره شریف العلماء، تاکنون کنار این مدرسه، باقی مانده است و نمای بیرونی آن، با سنگ مرمر سفید، پوشیده شده است. میان این نما، پنجره بزرگی رو به قبر وجود دارد و بالای آن، لوح کوچکی از کاشی های آبی رنگ وجود دارد که نام وی بر آن، ثبت شده است. داخل اتاق مقبره نیز، لوح بزرگی از کاشی وجود دارد که بر آن، نام و القاب شریف العلماء، ثبت شده و در پایان آن، به بازسازی مقبره در سال ۱۳۵۸ ه. ق، اشاره شده است.
