لغت نامه دهخدا سوده گر. [ دَ / دِ گ َ] ( ص مرکب ) حکاک. ( منتهی الارب ) ( دهار ) : عقیق را چوبسایند نیک سوده گران که آبدار بود با لبان تو ماند.دقیقی.
