لغت نامه دهخدا ( ساطعة ) ساطعة. [ طِ ع َ ] ( ع ص ) تأنیث ساطع. بلند. برآمده. || منتشر. پراکنده. || درخشنده. روشن. || هویدا. آشکار. واضح : براهین ساطعه ؛دلیل های روشن و آشکار و بیّن. ( ناظم الاطباء ) : خواست که مجلس اعلای پادشاهی را خدمتی سازد بر قانون حکمت ، آراسته به حجج قاطعه و براهین ساطعه. ( چهارمقاله چ معین چ دانشگاه ص 5 ). رجوع به ساطع شود.
فرهنگ اسم ها اسم: ساطعه (دختر) (عربی) (تلفظ: satee) (فارسی: ساطعه) (انگلیسی: satee) معنی: درخشنده، روشن، مؤنث ساطع
