زیافت

لغت نامه دهخدا

زیافت. [ ف َ] ( از ع ، اِمص ) ناسرگی و ناسره شدن. ( غیاث ). ناسرگی زر و سیم. ( ناظم الاطباء ). رجوع به ماده بعد شود.
زیافة. [ ف َ ] ( از ع ، اِمص ) ناسرگی و ناسره شدن. ( آنندراج ). رجوع به ماده قبل و زیوف شود.