دل کوری

لغت نامه دهخدا

دل کوری. [ دِ ] ( حامص مرکب ) دل کور بودن. سیاه دلی. بی بصیرتی. کوردلی :
ز دل کوری به کار دل فروماند
در آن محنت چو خر در گل فروماند.نظامی.رجوع به دل کور شود.