لغت نامه دهخدا خوش معاشرت. [ خوَش ْ / خُش ْ م ُ ش َ / ش ِ رَ ] ( ص مرکب ) خوش مجالست. آنکه آداب دوستی و مجلس آرایی داند. آمیزنده. آنکه در دوستی طریق دوستی داند.
