خوش روزگار

لغت نامه دهخدا

خوش روزگار. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( ص مرکب ) مرفه الحال. با عیش. با زندگی راحت :
شاها رهی ز جود تو خوش روزگار شد
کز روزگار عمر تو خوش روزگار باد.مسعودسعد.|| ( اِ مرکب ) روزگار خوش. روز خوش.