لغت نامه دهخدا خوب خوی. ( ص مرکب ) خوشخوی. خوش خلق. آنکه خلق نکو دارد : خنک آنان که خداوند چنین یافته اندبردبار و سخی و خوب خوی و خوب سیر.فرخی.
