لغت نامه دهخدا حداث. [ ح ُدْ دا ] ( ع ص ، اِ ) جماعتی که سخن کنند. جمع است برخلاف قیاس حملاً علی نظیره سامر و سمار: فوجدت ( فاطمة ) عنده ( النبی ) حداثاً؛ ای جماعة یتحدثون. ( منتهی الارب ).
