جحا

لغت نامه دهخدا

جحا. [ ج ُ ] ( اِخ ) مردی از مفضلین که کتاب نوادری بنام او تألیف گردیده است. ( از الفهرست ). رجوع به جحی شود.

فرهنگ فارسی

از احمق نمایان معروف که نام او مثل حماقت گردیده .
مردی از مفضلین که کتاب نوادری بنام او تالیف گردیده است .

دانشنامه عمومی

جحا (روستا). جحا ( به عربی: قریة جحا ) یک منطقهٔ مسکونی در عربستان سعودی است که در استان جازان واقع شده است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] جُحا (یا جُحی'/ جُوحی)، شهرت مردی ساده لوح در سده دوم است که حکایت ها و لطایف بسیاری به او منسوب می باشد.
درباره واژه جحا اختلاف نظر می باشد. به گفته بَلَوی (متوفی ۶۰۴) جحا در اصل حِجا (به معنای خرَد) بوده ولی مردم، به تصحیف، آن را جحا خوانده اند.
ریشه واژه
ریشه واژه جُحا از فعل جَحا است و فعل جَحا (از ریشه جحو) در لغت به معنای «راه رفت»، «قدم زد» یا «در جایی اقامت گزید» آمده است.
نام و کنیه
نام جحا را دُجَیْن بن ثابت و کنیه اش را ابوالغُصْن گفته اند. جوهری و ابن منظور جحا را نام، و ابوالغصن را کنیه وی دانسته اند، ولی فیروزآبادی تصریح کرده که جوهری به خطا رفته و جحا لقب است نه اسم . به گفته برخی، جحا لقبی است که بر اسم غلبه یافته و نام جحا، اسحاق بوده است. نام جحا را عبداللّه نیز آورده اند. مرتضی زَبیدی، به نقل از استاد خود، گفته است که اسم، اعم از لقب و کنیه است و ممکن است جحا نام باشد نه لقب، زیرا نشان دهنده مدح یا ذمّ نیست.
استعمال در عربی
...