دانشنامه اسلامی
قرآن کریم می فرماید، توسل آدم به اهل بیت علیهم السلام برای توبه خویش بوده است: «فتلقی ءادم من ربه کلمـت فتاب علیه...» سپس آدم از پروردگار خود کلماتی دریافت داشت (و با آنها توبه کرد) و خداوند توبه او را پذیرفت ... . (در روایات آمده است که مقصود از «کلمات»، توسل به پیامبر و آل او علیهم السلام است. )
بازگشت آدم به سوی خدا
بعد از ماجرای وسوسه ابلیس و دستور خروج آدم از بهشت، آدم متوجه شد راستی به خویشتن ستم کرده، و از آن محیط آرام و پرنعمت، بر اثر فریب شیطان بیرون رانده شده، و در محیط پرزحمت و مشقت بار زمین قرار خواهد گرفت، در اینجا آدم به فکر جبران خطای خویش افتاد و با تمام جان و دل متوجه پروردگار شد، توجهی آمیخته با کوهی از ندامت و حسرت لطف خدا نیز در این موقع به یاری او شتافت و چنانکه قرآن در آیات فوق می گوید: (آدم از پروردگار خود کلماتی دریافت داشت، سخنانی مؤ ثر و دگرگون کننده، و با آن توبه کرد و خدا نیز توبه او را پذیرفت).
معنای گناه در آیه شریفه
چیزیکه باز در اینجا باقی مانده این است که خطیئه و گناه آدم، چه معنا دارد؟ مگر پیامبر هم گناه می کند؟ در پاسخ از این سؤ ال می گوئیم، آنچه در بدو نظر از آیات ظاهر میشود، اما اگر در همه آیات داستان تدبر کنیم، و نهی از خوردن درخت را مورد دقت قرار دهیم، یقین پیدا می کنیم که نهی نامبرده نهی مولوی نبوده، تا نافرمانیش معصیت خدا باشد، بلکه تنها راهنمائی و خیر خواهی، و ارشاد بوده، و خدایتعالی خواسته است مصلحت نخوردن از درخت، و مفسده خوردن آنرا بیان کند، نه اینکه با اراده مولوی آدم را بعبث، وادار به نخوردن از آن کند.
معنای تلقی
...
