بپیش

لغت نامه دهخدا

بپیش. [ ب ِ ] ( ق مرکب ) در پیش. در قبل. در سابق. || درحضور. روبرو. ( ناظم الاطباء ). || پیشاپیش. مقدم بر دیگران :
به پیش اندرون رستم پهلوان
پس پشت او سالخورده گوان.فردوسی.|| ( صوت ) در تداول نثرمعاصر به صورت امر به پیش رفتن بکار رود یعنی با صرف فعل «رو» و در شمار اصوات است.

گزارش محتوای نامناسب