لغت نامه دهخدا بهشتی سواد. [ ب ِ هَِ س َ ] ( اِ مرکب ) جایی که مانند بهشت باشد. ( ناظم الاطباء ). شهر آباد و معمور : عجب مانده شد زآن بهشتی سوادکه چون آورد خنده بیمراد.نظامی.
