لغت نامه دهخدا بنیان کن. [ ب ُ ک َ ] ( نف مرکب ) خانه برانداز. ویران کننده خانه و بنا : نخست باید بستن مسیل چشمه آب که رفته رفته شود چشمه سیل بنیان کن.قاآنی.
