لغت نامه دهخدا بلابالا. [ ب َ ] ( ص مرکب ) با قامت فتنه انگیز. که بالایی فتنه انگیز دارد. با بالای بلا و فتنه ساز. || از اسماء معشوق است. ( آنندراج ).
فرهنگ فارسی با قامت فتنه انگیز ٠ که بالایی فتنه انگیز دارد ٠ با بالای بلا و فتنه ساز ٠ یا از اسمائ معشوق است ٠
