لغت نامه دهخدا
اسافة. [ اَ / اِ / اُ ف َ ] ( ع ص ) اَسیفة. زمین تنک و یا زمینی که چیزی نرویاند. زمین نارویاننده.
اسافة. [ اِ ف َ ] ( ع مص ) هلاک شدن مال کسی. ( تاج المصادر بیهقی ) ( منتهی الارب ). || مردن فرزند مادر و پدر را. ( منتهی الارب ). || اساف الخارز؛ اثأی فانخرمت الخرزتان. ( اقرب الموارد )؛ درفش سطبر زده دوخت پس تباه گردیدند هر دو درز.( منتهی الارب ). || شکافتن و باز کردن ، چنانکه درز دوخته را: اساف الخرزة؛ باز کرد درز دوخته را. || باشمشیر شدن. ( تاج المصادر بیهقی ).
- امثال :
اساف حتی لایشتکی السواف َ ؛ در حق کسی گویند که از کثرت توالی هموم خوگر حوادث و سختیها گردیده باشد. ( منتهی الارب ).
|| سخن تباه کردن. ( تاج المصادر بیهقی ).
اسافة. [ اَ ف َ ] ( اِخ ) نام قبیله ای از عرب.
