ابراهیم بن حسین

لغت نامه دهخدا

ابراهیم بن حسین. [ اِ م ِ ن ِ ح ُ س َ ] ( اِخ ) ملقب به ظهیرالدین همدانی. فیلسوفی ادیب و جامع فنون مختلف بوده است. وفات 1026 هَ.ق. در زمان شاه عباس صفوی میزیسته و محمدتقی مجلسی از او روایت کند. و با شیخ بهائی آمیزش داشته و حاشیه ای بر کتاب شفای ابوعلی نوشته است. ( روضات ).

فرهنگ فارسی

ملقب به ظهیرالدین همدانی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] برخی از مورخان او را در زمره فرزندان امام حسین قرار داده اند.
مورخان از حضور ابراهیم بن حسین در کربلا سخنی به میان نیاورده اند، ولی برخی دیگر از مورخان می گویند که ابراهیم روز عاشورا به میدان نبرد رفت و این چنین رجز خواند:
← رجز ابراهیم بن حسین
۱. ↑ بیهقی، علی بن زید، لباب الأنساب والألقاب والأعقاب، ج۱، ص۳۴۹.۲. ↑ ابى مخنف، مقتل الحسین علیه السلام، ص۱۰۹.۳. ↑ سپهر کاشانی، محمدتقی، ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۹.۴. ↑ سپهر کاشانی، محمدتقی، ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۱۰.۵. ↑ سپهر کاشانی، محمدتقی، ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۱۰.۶. ↑ ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۲۵۳.
جمعی از نویسندگان، پِژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص۶۱ ۶۲.
...