اکفا

لغت نامه دهخدا

اکفا. [اَ ] ( از ع ، اِ ) اکفاء. مردمان همتا و قرین و همسر.( ناظم الاطباء ). ج ِ کفو به معنی همسران و همجنسان. ( از غیاث اللغات ) ( آنندراج ) : کار عیش و خوشی از سر گرفتند و در این حالت محمدبن مقداد بیشتر ازاقران و اکفا بندگی کرد. ( تاریخ جهانگشای جوینی ).
- اکفاوار ؛ همچون همگنان. مانند همتایان و همشأنان : الحق سخن های هول باز نموده بود اکفاوار و هیچ تیر در جعبه بنگذاشته. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 675 ).
اکفا. [ اَ ک ِف ْ فا ] ( از ع ، اِ ) رقیبان. ( ناظم الاطباء ). ج ِ کاف . منعکنندگان. ( از آنندراج ).

فرهنگ عمید

در قافیه، آوردن حروف رَوی قریب المخرج در قافیه که از عیوب شعر است، مانند «گ» و «ک» در کلمات «سگ» و «شک».
= کفو

فرهنگ فارسی

(اسم ) جمع کفوئ همالان همانندان همسران اقران .
رقیبان . جمع کاف به معنی منع کنندگان .

دانشنامه آزاد فارسی

اِکْفا
(در لغت به معنای روی گرداندن از مقصود) اصطلاحی در قافیه. آن است که در قافیۀ یک شعر حرف رَوی در تلفظ یکسان، ولی در املا متفاوت باشد، مانند عسس و عبث در این شعر: شبروان را آشنایی هاست با میر عسس/خویش را هر دم مکن افسرده و غمناک عبث. نوع دیگر اکفا آن است که حرف روی در تلفظ هم یکسان نباشد، اما قریب المخرج باشد، مانند بسیج و هیچ در این شعر: این همه گفتیم لیک اندر بسیج/ بی عنایات خدا هیچیم هیچ (مولوی). اکفا از عیوب قافیه است.