لغت نامه دهخدا
الب ارسلان. [ اَ اَ س َ ] ( اِخ ) رجوع به آلب ارسلان محمدبن داود و رجوع به وفیات الاعیان چ تهران ج 2 ص 155 شود.
الب ارسلان. [ اَ اَ س َ ] ( اِخ ) ابن اتسزبن محمدبن نوشتکین. بعد از اتسز به سال 551 پادشاهی یافت و به سال 558 هَ. ق. درگذشت. ( تاریخ گزیده نسخه عکسی صص 490 - 491 ).
الب ارسلان. [ اَ اَ س َ ] ( اِخ ) الاخرس بن رضوان از سلاجقه شام ( 507 - 508 هَ. ق. ). رجوع به حبیب السیر چ خیام صص 549 - 550 شود.
الب ارسلان. [ اَ اَ س َ ] ( اِخ ) البالوی ملقب به معین الدولة. در آثارالباقیه ( ص 134 ) نام وی در زمره کسانی که از حضرت خلافت ملقب به لقبی شده اند آمده است.
الب ارسلان. [ اَ اَس َ ] ( اِخ ) سلغری. وی بر مظفرالدین زنگی بن مودود خروج کرد و بقتل رسید. ( حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 560 ).
