دانشنامه اسلامی
مقام اُنس موقعیت و جایگاه ویژه ای است که رسیدن به آن مقام در توانایی هر کسی نیست؛ چرا که مستلزم تلاش، مجاهدت و اخلاص است. هر کس خواهان اُنس با دیگری باشد، باید چنان عملکردی از خود نشان دهد که فرد مقابل به او اعتماد کامل نموده و رفتارهایش را مطابق میل خود یابد و این چیزی نیست که به آسانی قابل دستیابی باشد. بسیار دیده شده است که دو نفر باهم دوست هستند اما انسی با یکدیگر ندارند. از این رو هر دوستی نمی تواند لایق این مقام گردد.
امام علی علیه السلام می فرماید: «خدا به حضرت موسی علیه السلام وحی کرد: هر کس، دوستی را دوست دارد به او اُنس می گیرد و هر کس به دوستی اُنس گرفت گفته او را تصدیق می کند و به کردارش خوشنود می شود. ای موسی علیه السلام من تنها به محبّانم اختصاص دارم».
پاداش عظیم هم جواری با خداوند یگانه تنها برای کسانی است که او را از صمیم قلب دوست داشته باشند؛ به عبارت دیگر، دوستی آنها نه به خاطر ترس از عذاب خدا و نه به جهت رسیدن به پاداش است؛ بلکه تنها و تنها او را چون خداست دوست دارند. برای همین خداوند نیز پاداش چنین افرادی را اُنس با خود قرار می دهد.
هنگامی که رابطه اُنس میان دو دوست برقرار شد، چنان به یک دیگر دل می بندند که جدایی و فراق را بدترین عذاب برای خود می دانند و بسیار دیده می شود که عاشقی به جهت دوری از معشوق خویش دیگر زندگی را برای خود بیهوده می بیند.
امیرمومنان علیه السلام در فرازی زیبا از دعای کمیل، به درگاه خداوند چنین عرض می دارد: «آقا و سید و مولای من! گیرم که به عذابت صبر کردم، چگونه توانم بر فراقت شکیبایی ورزم؟».
کسی که طالب رسیدن به مقام اُنس است، می بایست که چند مرحله را پشت سر گزارد تا شایسته این مقام گردد.
