استمگر

لغت نامه دهخدا

استمگر. [ اِت َ گ َ ] ( ص مرکب ) ستمگر. ظالم. جفاکار :
نبرد کرده و اندر نبرد یافته دست
دلیر گشته و اندر دلیری استمگر.فرخی.آخر دیری نماند استم استمگران
زآنکه جهان آفرین دوست ندارد ستم.منوچهری.