لغت نامه دهخدا استاج. [ اِ ] ( ع اِ ) چوبکی است میان کاواک که بر آن پنبه ریسیده را برای تافتن پیچند. || یا چیزی که رشته را از دوک بدست بر آن پیچند. ( منتهی الارب ). اِستیج.
