فضاء

لغت نامه دهخدا

فضاء. [ ف َ ] ( ع اِ ) گشادگی و فراخی. ( منتهی الارب ). الساحة. ( اقرب الموارد ). || زمین فراخ. ( از منتهی الارب ). آنچه گشاده بود از زمین. ( اقرب الموارد ). || ( مص ) فراخ شدن جای. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || در کیسه کردن درهمها را. ( منتهی الارب ).
فضاء. [ ف ِ ] ( ع اِ ) آب روان بر زمین. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال قهوه فال قهوه فال احساس فال احساس فال راز فال راز فال سنجش فال سنجش