لغت نامه دهخدا
ز سوز سینه فریاد از دل ناشاد برخیزد
بلی در خانه آتش چون فتد فریاد برخیزد
به آن زلف و رخ و بالا به هر جا بگذری آنجا
همه سنبل دمد، گل بشکفد شمشاد برخیزد.( قاموس الاعلام ترکی ).
لطفی. [ل ُ ] ( اِخ ) شاعری اصفهانی است و این بیت او راست :
بکش خنجر که جان بهر تو ای نازک میان دارم
تو خنجر در میان داری و من جان در میان دارم.( قاموس الاعلام ترکی ).
لطفی. [ ل ُ ] ( اِخ ) ( مولانا... ) از تاشکند بود، حسن تمام داشت و بر جوانی دیگر عاشق بود و موی سر برگذاشت ، این مطلع را در آن محل گفته :
ساخت بی لیلی وشی ژولیده مو گردون مرا
یک سر مو فرق نتوان کرد از مجنون مرا.( مجالس النفائس ص 164 ).
لطفی. [ ل ُ ] ( اِخ ) نام شاعری از مردم تبریز. پدر وی عرفی به کمانگری مشهور بوده است. وی به سیاحت هندوستان رفت و از جهانگیری شاه نواخت یافت و موزون الملک عنوان گرفت. این بیت او راست :
ز روزگار بود تلخکامی همه کس
ز تلخکامی من روزگار تلخ شده ست.( قاموس الاعلام ترکی ).
لطفی. [ ل ُ ] ( اِخ ) نام شاعری سبزواری. این بیت او راست :
عشق باید به کمال ارنه زلیخا ز چه رو
پنجه در پنجه کند جذبه یعقوبی را.( قاموس الاعلام ترکی ).
لطفی. [ ل ُ ] ( اِخ ) شاعر طهرانی. پدر و جد وی به صرافی شهرت داشته اند. این بیت او راست :
آه کز دیدن او گریه برآوردمرا
آخر این گریه بلائی به سر آورد مرا.( قاموس الاعلام ترکی ).
لطفی. [ ل ُ ] ( اِخ ) نام شاعری از مردم کشمیر و برهمنی مذهب. این بیت او راست :
یقینم شد که از درددل زارم خبر دارد
که هر دم بهر من تدبیر آزاری دگر دارد.( قاموس الاعلام ترکی ).
لطفی. [ ل ُ ] ( اِخ ) شاعری از مردم نیشابور و همین یک شعر از او یادگار است :
چه لازم است تو بدنام قتل ما باشی
ستاره ای و سپهری و روزگاری هست.( آتشکده آذر ص 131 ) ( قاموس الاعلام ترکی ).
لطفی. [ ل ُ ] ( اِخ ) از شعرا و ظرفای نیک مشهد و به داشتن معانی لطیف و ظریف مشهور باشد. این بیت او راست :
شد چو مهمان من آن شمع شب افروز امشب
کاش تا صبح قیامت نشود روز امشب.
