لغت نامه دهخدا
گل تپه. [ گ ُ ت َ پ َ / پ ِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان سراجو بخش مرکزی شهرستان مراغه واقع در 22هزارگزی جنوب خاوری مراغه و 5هزارگزی جنوب راه شوسه مراغه به سراسکند. هوای آن معتدل و دارای 733 تن سکنه است. آب آن از قنات و چشمه و محصول آن غلات ، چغندر، بادام ، نخود و زردآلو است. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی آنان فرش و جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4 ).
گل تپه. [ گ ُ ت َ پ َ / پ ِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان دیزجرود بخش عجب شیر از شهرستان مراغه ، واقع در 3هزارگزی جنوب خاوری عجب شیر و هزارگزی باختر راه شوسه مراغه به دهخوارقان. هوای آن معتدل و دارای 598 تن سکنه است. آب آن از قلعه چای و چشمه و محصول آن غلات ، کشمش ، بادام و زردآلو است. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی آنان جوراب بافی است. راه آن ارابه رو میباشد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4 ).
گل تپه. [گ ُ ت َ پ َ / پ ِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان گلخوران بخش مرکزی اردبیل شهرستان اردبیل واقع در 15هزارگزی جنوب اردبیل و 2هزارگزی راه شوسه اردبیل. هوای آن معتدل و دارای 410 تن سکنه است. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و حبوبات است. شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آن مالرو است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4 ).
گل تپه. [ گ ُ ت َ پ َ / پ ِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان بخش نمین شهرستان اردبیل واقع در 24هزارگزی شمال اردبیل و 16هزارگزی راه شوسه قدیم گرمی. هوای آن معتدل و دارای 327 تن سکنه است. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و حبوبات است. شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آن مالرو است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4 ).
گل تپه. [ گ ُ ت َ پ َ / پ ِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان قوریچای بخش قره آغاج شهرستان مراغه واقع در 23هزارگزی شمال باختری قره آغاج و 13هزارگزی جنوب راه شوسه مراغه به میانه. هوای آن معتدل و دارای 185 تن سکنه است. آب آن از چشمه سارها و محصول آن غلات ، نخود و چغندر است. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی آنان جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4 ).
گل تپه. [ گ ُ ت َ پ َ / پ ِ ]( اِخ ) دهی است از دهستان غار بخش ری شهرستان تهران واقع در 14هزارگزی جنوب خاوری شهر ری و 2هزارگزی راه شوسه ٔ. هوای آن معتدل و دارای 400 تن سکنه است. آب آن از قنات و محصول آن غلات ، صیفی کاری و چغندرقند است. راه مالرو دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).
