موکنان. [ ک َ ] ( نف مرکب ، ق مرکب ) در حال کندن موی سر یا ریش. آنکه مشغول کندن زلف یا ریش خود است به سبب مصیبت یا بلایی سخت که بر وی عارض شده است : فلان موکنان و مویه کنان آمد. ( از یادداشت مؤلف ) : خلق چندان جمع شد بر گور او موکنان جامه دران در شور او.مولوی.
