لغت نامه دهخدا پزوی. [ پ َزْ / پ َ ] ( ص ) پژوی. فرمایه ترین مردمان را گویند و بعربی ارذل ناس خوانند. ( برهان قاطع ). و در فرهنگی بی نام پُزوی آمده است به ضم پی و به فتح واو، پست طبع. دنی طبع. مجهول النسب. ( مؤید الفضلاء از فرهنگ شعوری ).
