پرکاه

لغت نامه دهخدا

پرکاه.[ پ َ رِ / ر رِ ] ( اِ مرکب ) خرده کاه :
فی المثل هر که خوشه ای شکند
پر کاهی ز خرمنی بکند.نظامی.پر کاهم [ برگ کاهم ]من به پیش تندباد
می ندانم تا کجا خواهم فتاد.مولوی.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم