لغت نامه دهخدا نعمت ده. [ ن ِ م َ دِه ْ ] ( نف مرکب ) روزی دهنده. رزق رساننده. مقابل نعمت خور و نعمت خواره : نعمت ده و پایگاه سازت سرسبزکن و سخن نوازت.نظامی.
