مویه کنان

لغت نامه دهخدا

مویه کنان. [ مو ی َ / ی ِ ک ُ ] ( نف مرکب ، ق مرکب ) در حال مویه کردن. در حال موییدن. گریه کنان. ( از یادداشت مؤلف ) :
نمودی به من پشت همچون زنان
برفتی غریوان و مویه کنان.فردوسی.و رجوع به مویه و مویه کردن و مویه گر شود.