فلک سواری

لغت نامه دهخدا

فلک سواری. [ ف َ ل َ س َ ] ( حامص مرکب ) سواری بر فلک. بلندپروازی. مرکب بر آسمان راندن. فلک پیما بودن :
رستمی کز فلک سواری رخش
هم بزرگ است و هم بزرگی بخش.نظامی.کرده فلک از فلک سواری
رویین دز قطب را حصاری.نظامی.