گوش بر. [ ب ُ ] ( نف مرکب ) بُرنده گوش. قاطع گوش. قطعکننده گوش. || کسی که به مکرمال کسی را بگیرد. ( فرهنگ نظام ). که به دسیسه پول از مردم بگیرد به قصد پس ندادن. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به گوش بری و گوش بریدن در ذیل ترکیب های گوش شود.
فرهنگ عمید
کسی که با حیله و نیرنگ چیزی از کسی بگیرد.
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱ - کسی که گوش دیگری را ببرد قطع کنند. گوش . ۲ - کسی که بحیله پول و مال از دیگری گیرد مغبون کننده در معامله : خیال نمیکردم که این قدر مردمان دنده پهن بیکاره و گوش بری باشند .
