معنی نازاده | لغت یاب

نازاده

لغت نامه دهخدا

نازاده. [ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) بچه ناورده. بارننهاده. نزاده. که بار خود ننهاده باشد. که بچه خود نزائیده باشد :
گر نبایدت بزادن بگرایم من
همچنین باشم و نازاده بپایم من.منوچهری. || نزائیده. متولدنشده :
ای ازآن آوا که گر گوباره آنجا بگذرد
بفکند نازاده بچه باز گیردزاده شیر.منجیک.مرا نیز نازاده ازمادرم
همی آتش افروختی بر سرم.فردوسی.

فرهنگ فارسی

۱ - ( صفت ) زاییده نشده متولد نگشته : ز تف سنان تو نازاده دشمن ز بیم سنان تو ناید بمحشر . ( ازرقی المعجم ) ۲ - ( صفت ) آنکه بچه نزاده : گر نبایدت بزادن بگرایم من همچنین باشم و نازاده بیایم من . ( منوچهری لغ. )