گاه بگاه

لغت نامه دهخدا

گاه بگاه. [ ب ِ ] ( ق مرکب ) وقت بیوقت :
خارخار دل نازک شده از گوشه چشم
مژه برهم زدن گاه بگاهی که تراست.شانی ( از آنندراج و مجموعه مترادفات ص 295 ).

فرهنگ فارسی

وقت بوقت بعض اوقات : گاه بگاه بسفر میرود .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم