لغت نامه دهخدا چالاک پوی. ( نف مرکب ) پوینده چست و چالاک. تندرو. سریعالسیر. آنکه بتندی و چالاکی راه درنوردد : چو بادند پنهان و چالاک پوی چو سنگند خاموش و تسبیح گوی.سعدی ( بوستان ).
