پاکیزه خوی

لغت نامه دهخدا

پاکیزه خوی. [ زَ / زِ ] ( ص مرکب ) مهذّب :
بدو گفتم ای یار پاکیزه خوی
چه درماندگی پیشت آمد بگوی.سعدی.شنید این سخن مرد پاکیزه خوی.سعدی.

( صفت ) آنکه خویی پاکیزه دارد پاکیزه خلق .
مهذب