لغت نامه دهخدا هتک حرمت. [ هََ ک ِ ح ُ م َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) شکستن حرمت. دریدن حرمت. ( زمخشری ). بی احترامی. رسوایی. بی آبرویی. بی عزتی : اگر تو پرده بر آن زلف و رخ نمی پوشی به هتک حرمت صاحبدلان همی کوشی.سعدی.
