زشت خویی

لغت نامه دهخدا

زشت خویی.[ زِ ] ( حامص مرکب ) بدخویی. کج خلقی. ( ناظم الاطباء ).عمل زشت خوی : معاسرة؛ زشت خویی کردن. ( منتهی الارب ).
تو از زشت خویی نگفتی ورا.
بر آتش زدی جان و دیده مرا.فردوسی.که سگ با همه زشت خویی چو مرد
مر او را به دوزخ نخواهندبرد.سعدی ( بوستان ).اگر زشت خویی بود در سرشت
نبیند ز طاووس جز پای زشت.سعدی ( بوستان ).تندی و بدی و زشت خویی
چندانکه همی کنی نکویی.سعدی.رجوع به زشت خو و دیگر ترکیبهای آن شود.

فرهنگ عمید

بدخویی، بدخلقی.

فرهنگ فارسی

بد خویی کج خلقی زشت خویی کردن
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم