دانشنامه اسلامی
جمال السالکین ابوالعباس، احمد بن فهد حلی اسدی در سال 757 متولد شده است. در طبقه شاگردان شهید اول و فخرالمحققین است. مشایخ حدیث او فاضل مقداد سابق الذکر و شیخ علی بن الخازن فقیه و شیخ بهاءالدین علی بن عبدالکریم است.
علی الظاهر اساتید فقهی او نیز همین ها هستند. ابن فهد تالیفات فقهی معتبری دارد، از قبیل: المهذب البارع که شرح المختصر النافع محقق حلی است و شرح ارشاد علامه به نام المقتصر و شرح الفیه شهید اول. شهرت بیشتر او در اخلاق، دعا و سیر و سلوک است. کتاب مشهور او در این زمینه، «عدة الداعی» است.
و پس از یک عمر تلاش و مجاهده در راه فقه و فقاهت و سیر و سیاحت روحی، به سال 841 در هشتاد و پنج سالگی در کربلا معلی به رحمت ایزدی پیوست و قبر شریفش کنار خیمه گاه معروف واقع شده و کراماتی هم از او نقل گردیده است که هم اکنون نیز مورد تکریم و تجلیل و تبرک اهل تقوی و دین قرار دارد.
در پایان کتاب «عدة الداعی» آمده است که تالیف کتاب در شب دوشنبه شانزدهم جمادی الاول، سال 801 هجری قمری به پایان رسیده است.
و درباره آداب و کیفیت دعا از نظر مکان دعا و رمان و شخص دعاکننده و... مورد بررسی قرار گرفته و همچنین مباحثی همچون آداب صدقه دادن، فضیلت کسب علم، وظیفه علما، وظیفه دانش پژوهان، وظایف متقابل فرزند و والدین، آداب کسب و کار، حق همسر بر شوهر و... در آن آمده است.
ابن فهد کتاب خود را با یک مقدمه و شش باب و یک خاتمه تقسیم کرده است که که فهرست مطالب آن به شرح زیر می باشد:
در مقدمه کتاب تعریف دعا و ترغیب به آن است. مقدمه که مختصر است بیشتر عنایت به ذکر اخبار «من بلغ» دارد که هر کس حدیثی در استحباب چیزی بشنود و به آن عمل کند ثواب آن را می برد، اگر چه پیامبر صلی الله علیه و آله آن را نگفته باشد.
