لابه گر

لغت نامه دهخدا

لابه گر. [ ب َ / ب ِ گ َ ] ( ص مرکب ) متملق :
ور شدی ذرّه به ذرّه لابه گر
او نبردی این زمان از تیغ سر.مولوی.

فرهنگ عمید

۱. زاری کننده.
۲. چاپلوس، متملق.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱- تضرع کننده : ور شدی ذره بذره لابه گر او نبردی این زمان از تیغ سر . ( مثنوی لغ. ) ۲- متملق چاپلوس . ۳- فریبنده .