لغت نامه دهخدا عشوه گر. [ ع ِش ْوَ / وِ گ َ ] ( ص مرکب ) آنکه عشوه بکار برد. عشوه کار. عشوه ساز. ( فرهنگ فارسی معین ). شوخ چشم و دلفریب و دارای ناز و کرشمه. ( ناظم الاطباء ). زراق : بالابلند عشوه گر نقش باز من کوتاه کرد قصه زهد دراز من.حافظ.
