عبدالحلیم

لغت نامه دهخدا

عبدالحلیم. [ ع َ دُل ْ ح َ ] ( اِخ ) ابن عبداﷲالنابلسی الشویکی. مردی فاضل بود وبه ادب اشتغال داشت. در الازهر به تحصیل پرداخت و درنابلس سکونت جست سپس به عکا رفت و نزد حاکم عکا مکانتی یافت و به سال 1185 هَ. ق. درگذشت. او را رساله ای است در علم کلام و شرح سنوسی. ( از الاعلام زرکلی ).

فرهنگ فارسی

یکی از امرای بنی مرین مراکش (۷۶۳ ه.ق./ ۱۳۶۱ م . )
ابن عبدالله النابلسی الشویکی مردی فاضل بود و بادب اشتغال داشت در الازهر به تحصیل پرداخت و در نابلس سکونت جست سپس به عکا رفت و نزد حاکم عکا مکانتی یافت و بسال ۱۱۸۵ ه ق در گذشت او را رساله ایست در علم کلام و شرح سنوسی

فرهنگ اسم ها

اسم: عبدالحلیم (پسر) (عربی) (تلفظ: abdolhalim) (فارسی: عبدالحليم) (انگلیسی: abdolhamim)
معنی: بنده پروردگار که حلیم و بردبار است، بنده ی خدای بردبار