طلوب

لغت نامه دهخدا

طلوب. [ طَ ] ( ع ص ) طالب.بسیار خواهنده. ج ، طُلب. ( منتهی الارب ) :
اینچنین پیچیده مطلوب و طلوب
اندر این لعبند مغلوب و غلوب.مولوی.
طلوب. [ طَ ] ( اِخ ) چاهیست نزدیک سمیراء در راه حاج ، آبی پاکیزه و نزدیک بسطح زمین دارد. ( معجم البلدان ).