معنی سیاه کاسه

لغت نامه دهخدا

سیاه کاسه. [ سیا س َ / س ِ ] ( ص مرکب ) بخیل. ممسک. رذل. بدبخت. ( برهان ). کنایه از ممسک و بخیل. ( آنندراج ) :
در جنب کفت سیاه کاسه
حاشا فلک کبودجامه.انوری.وز دهر سیاه کاسه در کاسم
صدساله غم است شرب یک روزه.خاقانی.بگذار تا بخط و کفت اقتدا کنند
شام سیاه کاسه و صبح سپیدپی.شمس الدین طبسی.رجوع به سیه کاسه شود.