طاعتگاه

لغت نامه دهخدا

طاعتگاه. [ ع َ ] ( اِ مرکب ) طاعتگه. معبد. پرستشگاه. جایگاه عبادت. مقام پرستش :
یکی دیر سنگین برافراشتند
بجمهور طاعت گهش ساختند.نظامی.الهی در طاعتم باز کن
بطاعت گهم محرم راز کن.عبداﷲ هاتفی.|| جایگاه قربانی. محل مخصوص قربانی. منسک. قربانی جای. ( منتهی الارب ).

گزارش محتوای نامناسب