طبیعت شناس

لغت نامه دهخدا

طبیعت شناس. [ طَ ع َ ش ِ ] ( نف مرکب ) کنایه از طبیب و معالج باشد. ( برهان ). طبیب حاذق :
امید عافیت آنگه بود موافق طبع
که نبض را به طبیعت شناس بنمائی.سعدی ( از آنندراج ).طبیعت شناسان هر کشوری
سخن گفت با هر یک از هر دری.سعدی ( بوستان ).

فرهنگ عمید

۱. آن که طبیعت را بشناسد.
۲. [قدیمی] طبیب، پزشک: امید عافیت آنگه بُوَد موافق عقل / که نبض را به طبیعت شناس بنمایی (سعدی: ۱۸۵ ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - آن که طبیعت را شناسد . ۲ - طبیب حاذق .