راه نوردی

لغت نامه دهخدا

راهنوردی. [ ن َ وَ ] ( حامص مرکب ) عمل راهنورد. راهپیمایی. رهنوردی. و رجوع به همین کلمات شود.

فرهنگستان زبان و ادب

{trekking} [گردشگری و جهانگردی] نوعی پیاده رَوی در مسیر ناهموار و سخت و طولانی

دانشنامه عمومی

راه نوردی نوعی پیاده رَوی در مسیر ناهموار و سخت و طولانی و به گردشگری که چنین مسیرهایی را بپیماید راه نورد گفته می شود. راه نوردی معمولاً در مسیرهایی انجام می شود که وسایط نقلیه در آن ها حرکت نمی کنند.
راه نوردی با پیاده گَردی که نوعی پیاده رَوی به قصد گردش و لذت بردن از مناظر در مسیرهای روستایی یا مناطق کوهستانی است تفاوت دارد.
راه نوردها معمولاً کوله پشتی و توشه همراه خود می برند و مسیرهایی که قصد پیمودنش را دارند را از پیش بررسی و تعیین می کنند. راه نوردی گردشگران به ویژه در مسیرهایی در هیمالیا رواج دارد. در ایران از مسیرهای معروف راه نوردی می توان به دامنه های البرز در درکه و توچال اشاره کرد.