خون بجوش

گر پارساست دلبر گو مِی منوش با کس تا خون بجوش ناید رندان پارسا را

خون بجوش آمد ز شعلهٔ اشتیاق تا پدید آمد بر آن مجنون خناق

نی نی غلطم ز خون بجوشی وانگه به کجا به خون فروشی

به آتش کشی باز مالید گوش چو پروانه‌ای کایدش خون بجوش

در آن تنگنای قیامت خروش ندانم چه سان آمدی خون بجوش