حافه

لغت نامه دهخدا

( حافة ) حافة. [ ف َ ] ( ع اِ ) کنار چیزی. کناره رود. ج ، حافات. ( مهذب الاسماء ). || حاجت. || سختی. شدّت. || گاو خرمن کوبی که بر کناره باشد و نسبت به گاوان همراه خود زیاده تر گردش دارد. ( منتهی الارب ).
حافة. [ ف َ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ حائف ، بمعنی ستمگر. || ( اِخ ) نام موضعی است. ( منتهی الارب ).

فرهنگ معین

(فِ ) [ ع . ] (ص . اِ. ) ۱ - فرزندزاده . ۲ - خدمتکار. ج . حفده .

فرهنگ فارسی

ستمگر

ویکی واژه

فرزندزاده.
خدمتکار.
حفده.